Shak

Bir zombi filminde ne ararsınız? Vahşet mi? Psikolojik çıkarımlar mı? Yoksa mizah mı? Hayır bu filmde bunların hiçbiri yok. Sadece "modern" bir baba ve onun kızı var. En duygusal zombi filmlerinden biri. (Çünkü Kore yapımı)

Yav işte bir esas kız var, bu asi. Esas oğlan var bir de, o da asi. İşte bunlar aşık falan, "hadi dünyayı değiştirelim" diyorlar. Bitti. (Distopik eserlerin altı dolmayınca öyle sinir oluyorum ki..)

Film kitaptan daha iyi ama bu iyi olduğunu göstermiyor maalesef. Gençlik filmi desem aşağılamış olmam değil mi?

Abi kötü. Film, anlattığı hikaye bakımından zamanının bile gerisinde kalıyor. Tutarsız senaryo ve akmayan sahneler, beklentiyi yükselten ancak istediğinizi alamadığınız cast ile birleşince iyice çekilmez bir hale geliyor. Bir süre sonra sadece "bu iş nereye bağlanacak acaba" diye izliyorsunuz ama final de zaten sönük olan eseri kaldırıp beynin dışına bırakıyor ve filmi izledikten sonra hiçbir şey hatırlamıyor veya hissetmiyorsunuz.

İki usta oyuncuyla gerçekten yaşanmış olayları konu alan, biyografi niteliğinde bir film. Şöyle yoğun bir dram arayışında değilseniz tavsiye etmem. Hem zaten Netflix yapmasa adı bile duyulmazdı bence.

Arabalara ve yarışlarına hiç ilgi duymayan, dolayısıyla da pek bilgi sahibi olmayan beni bile içine alarak hapsetmeyi başarmış ve içinde birçok yerde teknik terim geçmesine rağmen zevkle izlettirmiş bu filme en azından bir göz atın; gerisi de gelecektir zaten. İki usta oyuncunun bulunması ve bunların gerçekten yaşanmış olaylar olması ise seyir zevkini kat be kat arttırıyor.

Klasik "Katil kim?" filmlerine kıyasla farklı bir yol izleyerek asıl amacı katili bulmak olmayan (?), karanlık ve kasvetli bir ortam yerine rengârenk bir ortam kullanan, tema müziği harbiden iyi olan; yine her tiplemeden insanın koca bir malikanede yaşadığı ve zengin bir babanın mirasını konu alan bir yapım. İzleyiniz, keyifli vakit geçireceksiniz. Son sahneye dikkat ediniz. O tek bir bardak (My House, My Rules, My Coffee) bile sizlere birçok mesaj verebilir. Aslında kimsenin masum olmadığını ve başrolün kendi anlattığı hikayeye göre ayakkabıdaki kanın ne alaka olduğunu fark ettirebilir. Yönetmenin (yazarın) bize attığı son bir gol olabilir.

Lois Lowry'nin 1993 yılında çocuklar için yazdığı (ana karakter kitapta 12 yaşında bu arada) aynı adlı romanından uyarlama bu filmden öyle çok şeyler beklemeyin. Çünkü senaryosunu kitaptan alan bu filmde asıl anlatılmak istenen şeyler: duyguların, düşüncelerin, kararların, seçimlerin ve farklılığın önemi. Yani filmdeki mantık hatalarını, sonunun bir anda getirilmiş gibi olmasını ve en en son sahnenin sadece kafa karıştırmak için konulduğunu fark ettiğinizde rica ediyorum bunun aslında çocuklar için yazıldığını ve asıl anlamın derinlerde olduğunu unutmayın. Şunu da belirteyim: Asıl kopyalamayı 2008'de yayımlanan "The Hunger Games" serisi mıntıkalarıyla (ayrıca konusu da Koushun Takami'nin sonradan filmi de çekilmiş ve 1999 yılında yayımlanmış "Battle Royale" adlı romanının konusu ile aynıdır); "Divergent" serisi de insanların gruplara ayrılması ve seçim töreni gibi konularda yapmıştır. Bunlara rağmen kitap bilinmediği için bir de filmi diğer gençlik serilerine benzetiliyor.

"The Purge" serisinin ikinci filmi. Serinin en güzel ikincisi, zaten kalite giderek düşüyor. Farklı bir fikir. İzlemeye değer ama öyle çok şey de beklemeyin.

Aynı konu fakat farklı bir işleyiş, kan ve CGI iyi durumda, senaryo eh işte. Bilim kurgu sevenler veya uzaylılar hakkında biraz da farklı bakış açıları göreyim isteyenler buyurun. Ben pek beğenemesem de kötü demeye de içim el vermiyor.

José Saramago'nun "The Double" adlı romanından uyarlama bu film sanırım benim hiçbir şey anlamadığım nadir filmlerden. Gerçekten çok zor ve inanılmaz bir senaryosu var. Eğer filmi izlerken ben de birkaç bir şey çözebileyim, diyorsanız bu filmden uzak durun ve daha hafif şeyler seyredin. Ayrıca, bir film sırf siz anlamadınız diye kötü değildir.

Tıpkı "The Usual Suspects" gibi kendi türünün ilklerinden ama filmde yaşananları, sonunu, karakterleri ve yapacaklarını tahmin etmek zor olmadı benim için. Eğer "beyin yakan" filmlere merak sardıysanız ilk önereceğim filmlerden olurdu, bir alıştırma misali yani. İyi film ama ben zevk alamadım.

Walter Isaacson'ın aynı adlı romanına dayanan bu film maalesef beni içine çekmeyi başaramadı ki ben biyografi filmi izlemeyi severim. Sevmemin nedenlerinden biri; Steve Jobs ve Apple hakkında pek bilgi sahibi olmamam, neler yaşandığını bilmemem olabilir. O yüzden size tavsiyem eğer izleyecekseniz küçük değil, şöyle geniş ve ayrıntılı bir araştırma yapmanız. Çünkü film sanki Steve Jobs'un kendisi sizmişcesine ilerliyor, kapalı bir anlatıma sahip ve konuları oradan oraya savuruyor. Onun dışında birçok şey iyi. Ama dediğim gibi eğer bilginiz yok ise zevk alamaz ve ne zaman bitecek bu film diye bakınıp durursunuz.

"Hayatın bir değerinin olmadığı yerde, ölüm bazen para edebilir. İşte bu yüzden kelle avcıları ortaya çıkmıştır." der başında, bir western üçlemesinin ikincisi. Bu konu üzerine giden, ırkçılığı ve kalleşliğini gözümüze sokan, sevgi için olsa bile yapılan şeylerde bir onur olması gerektiğini vurgulayan, kan yerine salça kullanılan bir efsanedir kendileri. Spagetti Western türünde olan bu filmi izleyiniz, izlettiriniz ve müzikleriyle akıp gidiniz.

Beyin yakmaya dayalı değil de daha çok köşeye sıkışan insanın doğası, psikolojisi ve davranışları ile ilgili bir film. İlk film biraz anlamsız, devam filmlerini de izlemek lazım. Genel olarak ucuz olduğunu belli ediyor maalesef. Gerilimle alakası yok. İzlemeye değmez.

Konu, hikaye, kamera açıları, kan harika. Farklı bir deneyim. Kesinlikle izleyin ve izlettirin. Tek sıkıntı kafeslenmiş, hapsedilmiş ve sonunda isyan çıkaran teröristlerin "Allahu ekber" diye bağırması. Burada ya farklı bir amaç var, ya da yanlış anlaşılma. Bir de Julianne Moore fake'i efsaneydi.